Oklahoma – Revival
BROADWAY – SEPTEMBER 2019
Een revival. Weet even niet een goed Nederlands woord. Beetje wat een Sound of Music of een Annie elke 2 jaar bij ons is. Een show die we al kennen terugbrengen naar het toneel. Broadway is echter subtieler en gooit niet om de 2 jaar een show weer terug in het theater. Dit jaar spelen 2 oudere shows op Broadway t.w. Kiss me Kate en Oklahoma. De beslissing om er tenminste 1 te zien is gevallen op de laatste. Want uiteindelijk kom ik voor nieuwe shows en niet voor oude. Deze revival staat in het oh-zo interessante Circle in the Square. Een theater waar het publiek in een U-vorm om het toneel gebogen zit. En daardoor, als maker, heel interessant is om te kijken hoe ze een oude en, mag ik zeggen, stoffige show dan gaan neerzetten. Niet dus in de standaard lijst, maar het publiek 3/4 rondom. Deze klassieker uit 1943 van Rodgers & Hammerstein gaat over 2 jongens uit een boerendorp die een meisje naar een feestje willen brengen. Beide uiteraard met gevoelens voor deze vrouw. Een simpel gegeven voor een musical, maar wie ben ik? Had ik maar zo’n klassieker op mijn naam staan. Toch? Hoe dan ook, Ik had enorm veel zin om weer eens lekker verwend te worden door veel Broadway dans en zang. Iets wat me altijd enorm kan bekoren, die Amerikanen hebben altijd iets wat ik weinig terug kan vinden in andere theater-landen. En ik wilde me gewoon mee laten nemen door een show waar ik mee ben opgegroeid. Mijn moeder was een groot fan van de muziek, en deze werd bij ons thuis behoorlijk grijsgedraaid, of luidkeels gezongen aan de piano. En zoals Karin Bloemen zei : dit is mij met de paplepel ingeslagen. Kom maar op met dat spektakel dus! Ik was helaas even vergeten dat er in Amerika creatievelingen zijn die een verhaal volledig uit elkaar durven te trekken om terug te gaan naar een essentie die de de makers als zijverhaal in het oorspronkelijke stuk hadden geschreven. Er is werkelijk helemaal niks van het originele werk terug te zien. Elke lettergreep, elke noot, elke maat is herzien en opnieuw bekeken en geinterpreteerd. Bijna 99% procent van de voorstelling wordt gespeeld in volledig licht, waardoor het publiek (voor mij aan de overkant) continu in het zicht is. Alsof je op een schoolplein bij daglicht naar een voorstelling zit te kijken. Het wordt op sommige momenten zelfs verschrikkelijk spannend. De zaal wordt doodstil door de conflicten die de karakters tegenkomen en prachtig, bijna angstaanjagend worden uitgespeeld door de acteurs. De makers durven blijkbaar een groot risico te nemen met deze klassieker waardoor de meningen (na afloop) behoorlijk uit elkaar lopen. Zij die zich niet konden aanpassen aan deze versie zijn zwaar teleurgesteld, en het schijnbaar niet eens met de keuzes die er gemaakt zijn. Voor mij is dit verschrikkelijk leerzaam. En ik heb diep respect hoe zij een show uit 1943 op een manier hebben weten te benaderen en herzien, dat het voelt of deze voorstelling in 2019 is geschreven. Of ik het een goede show vind, dat weet ik nog niet zeker, maar wat heb ik weer veel mogen leren vandaag op Broadway. En geraakt ben ik zeker