War Paint
BROADWAY – APRIL 2017
Het aanbod op Broadway dit jaar is heel divers. Mijn voorkeur hebben de nieuwe titels en heel af en toe misschien een revival en dan met name om te kijken of ze het beter hebben kunnen maken. Zo heb ik mijn vraagtekens bij Hello Dolly die hier vlakbij speelt met in de titelrol Bette Middler, want die show wordt niet als revival aangekondigd en schijnt in de klassieke vorm te worden opgevoerd. Geen idee of ze dan mee mogen doen met de Tony Awards in de categorie Revival. Hoe dan ook ik kom voor nieuwe titels en nog leuker is het als er grote sterren van dit genre meespelen. War Paint is er zo eentje. Op toneel staan Patti Lupone en Christine Ebersole die allebei al 2 van die felbegeerde prijzen hebben ontvangen. Het verhaal volgt 2 vrouwelijke iconen en rivalen in de cosmetica industrie in het begin van de vorige eeuw. Een uitgelezen kans om de twee supersterren samen op het toneel te krijgen. De hele stijl van de voorstelling is ook heel trouw aan dat tijdsperk zowel qua muziek als decor en dat is nou precies wat ik een heel vermoeiende stijl vind. Alles maar dan werkelijk álles is gedateerd. De show is langzaam van vorm, de liedjes zijn stoffig geschreven en bieden weinig pakkende melodieën. De vertelvorm is traag en zelfs de beenruimte in het Nederlander Theater is nog van 1900. Grote opluchting was ook de zeldzame afwisseling met het ensemble, wat -als ik het voor het zeggen had- veel vaker ingezet had kunnen worden. Het werd op een gegeven moment qua vertelvorm lachwekkend. Had de één een mooie solo waarin ze een beslissing moest nemen, dan kon je er rekening mee houden dat de ander ook zo’n liedje krijgt in de volgende scene. En dan afsluitend een duetje waarin ze uiten dat ze -ondanks hun rivaliteit- eigenlijk hetzelfde zijn en voelen. Gelukkig en stiekem ook wel fijn om te zien dat de creatives -overigens ook goed voor flink wat Tony-awards en nominaties- op Broadway niet altijd het niveau halen waar ik voor kom. De spelers wel, Patti en Christine zijn en blijven fenomenaal. Ondanks dat ik de hele show heb geprobeerd mijn benen ergens te plaatsten waar ze comfortabel waren was ik heel blij om samen met hen -de spelers én mijn benen- in 1 ruimte te zijn.