42nd Street
LONDON – MEI 2018
Ondanks dat deze voorstelling pas in 1980 voor het eerst is verschenen op Broadway voelt het toch aan als een klassieker. In 2000 bracht Joop van den Ende hem naar Nederland waar ik hem meermaals heb kunnen bekijken aangezien mijn zus de hoofdrol mocht spelen. En ik wil natuurlijk ook geen ruzie in de familie. Destijds mochten wij in Nederland nog genieten van voorstellingen met grote live-orkesten, decors en ensembles. Ik heb geen idee waar het mis is gegaan, maar in die tijd was Nederland in Europa (buiten London om) toch echt een flinke speler in de musical-markt. Diep in mijn hart vind ik het echt heel triest, dat ik naar het buitenland moet reizen om shows te zien, die gewoon voldoen aan het medium zoals het bedoeld is. Niet met slimme computers een orkest nabootsen of met een half betaald en een half stage-plek ensemble proberen toch een groot resultaat te halen. Geef mij gewoon waar voor mijn geld! Ik betaal met liefde meer voor mijn kaartje als ik kwaliteit krijg.
Ik kan hier echt heel boos om worden, maar ik doe het niet… Ik schrijf het gewoon van me af. Aan de andere kant heb ik nu wel een excuus om naar London en New York te reizen…
Enfin.
Over het algemeen zie ik geen shows die ik al goed ken, maar de verhalen over deze reprise van 42nd street waren zo goed dat ik het de moeite waard vond om hem nog een keer te kijken en voor Ineke was het de eerste keer.
Je begint met het klassieke voordoek wat voor mij al onlosmakelijk aan 42nd street verbonden is. Het 19-koppig orkest speelt een traditionele ouverture en als eenmaal het doek een klein stukje gehesen wordt, verschijnen de voeten en barst het tappen los. Niet het tappen van een biertje, nee ik bedoel de dansvorm.
En dan valt mijn mond open. Er staan daar 32 man op het toneel en later blijkt dat dat nog maar het ensemble is! In totaal heb ik 46 acteurs/actrices weten te tellen, waarvan het meerendeel allemaal bekwaam is in tap. Nu heb ik persoonlijk helemaal niks met tapdans, maar als het zo spatgelijk gaat en het er ogenschijnlijk zo gemakkelijk uitziet, dan kan zelfs ik het weten te waarderen. En ik zal wel moeten want de show is grotendeels tapdans. Ik ben totaal de tel kwijt geraakt in de hoeveelheid oogverblindend mooie kostuums (echt honderden), het aantal theaterdoeken, de prachtige pruiken en de werkelijk schitterende en stijlvolle decors. Alles aan deze voorstelling is bizar goed! De kleuren zijn subliem gekozen en je waant je in een andere wereld en verdorie, dat is toch waar men voor naar het theater gaat! Ik ben sprakeloos door het absurde feest wat 42nd street mij heeft gegeven.
Het zoete verhaaltje heeft mij destijds ook nooit echt weten te boeien, maar deze musical is gewoon een klassieker en in deze vorm spectaculair.
Hulde aan de makers.
En nu op zoek naar een tap.. (nee, niet de dans)
.
.