Dear Evan Hansen

BROADWAY – APRIL 2017

Op 11 Juni zijn er weer de Tony Awards. Een ode aan mijn grote liefde en passie: de podiumkunst en voor mij met name de Musical. Voor mij altijd de reden om rond deze tijd naar Broadway te gaan om alle genomineerden en kanshebbers voor die felbgeerde award te hebben kunnen meemaken met de eerste cast. Zij die de show hebben mogen neerzetten en die vanaf dat moment de standaard zetten voor alle opvolgende casts, tours, reprises etcetera. Dat kleine loopje van Idina Menzel aan het eind van Defying Gravity is zo’n voorbeeld, dat heeft zij gemaakt en is nog onlosmakelijk verbonden aan die song. Niks is leuker dan op de bank te zitten, kijkend naar de Tony’s, smikkelend van het grote gala en te kunnen zeggen “gezien, oh ja, die was ook prachtig, en wow.. wat een mooie herinnering” Een grote luxe die ik mijzelf als liefhebber van het genre graag gun, maar wel een dure, eerlijk is eerlijk. De show van vanavond is één van de grote kanshebbers voor meerdere van die felbegeerde beeldjes. Best Musical en Beste mannelijke hoofdrol worden op straat en in het circuit al gefluisterd, dus het bevreemde mij niet dat de show is uitverkocht. Echter, er is altijd een cancellation-line. Een rij die je kan vormen bij de kassa om als eerste aanspraak te maken op kaartjes, die de producenten op de dag zelf retourneren of afzeggingen vanuit het publiek. Het duurt altijd wel even, maar de kans is dan zeer aannemelijk dat als je er vroeg bent, je gewoon naar binnen kan. We waren net te laat en stonden 8ste in rij met mensen die allemaal 2 kaartjes wilden, dus de kans was best klein. Daarom ben ik voor het eerst in mijn leven met iemand meegelopen, die op straat 2 kaartjes te koop had. Ze waren gelukkig legitiem en we konden dus naar binnen. Ik wil echt heel weinig vertellen over het verhaal, want ik gun een ieder het zelf mee te maken. Waar het in het kort op neerkomt is dat ons hoofdkarakter Evan Hanson -iemand met duidelijk een sociale stoornis- de opdracht heeft gekregen van zijn therapeut om brieven naar zichzelf te schrijven. De aanhef “Dear Evan Hansen” is dus ook gericht aan zichzelf. Via een boeiende wending in het begin van de voorstelling komt één van die brieven bij een klasgenoot, die zich van het leven beroofd en ontstaat er een situatie waarin die brief als afscheidsbrief wordt gezien. Evan Hansen lijkt dus de laatste persoon, die in contact is geweest met deze ongelukkige. De doelgroep van deze show is een beetje onduidelijk. Het voelt als een verhaal voor jongeren, maar neemt niet weg dat de volwassenen zich goed met de ouders kunnen identificeren.

Eerlijk gezegd had ik bij de eerste scene een flinke flashback naar “Curious Incident”, de setting het gebruik van multi-media de bijna identieke snelheid van praten van het hoofdkarakter, het heeft veel van elkaar weg. Best jammer al zeg ik het zelf.

 

Er is duidelijk een nieuw genre in Amerika ontstaan wat betreft musical. Ik noem het zelf maar voor het gemak “American contemporary” Een soort mix van pop-country-musical. Dat is best een mooi genre, maar eerlijk gezegd wel heel veel hetzelfde. Teveel shows in dit genre beginnen op elkaar te lijken qua composities. Weinig nuances, weinig grote melodieën en eigenlijk soms gewoon eentonig. Zelfs de samenstelling in het orkest is voorspelbaar. En dat was voor mij de grote valkuil bij Dear Evan Hanson. Het verhaal is geweldig goed, heeft zeer interessante plot-wendingen en Broadway levert wederom een geweldige cast, maar het heeft mij niet kunnen raken.

Ik had het liever gezien in een black-box op een vlakke vloer in een klein zaaltje.

Het gebruik van decor was steeds hetzelfde, de keuze in de muziek… ik ben er gewoon niet van onder de indruk. Ik had het liever gezien in een black-box op een vlakke vloer in een klein zaaltje. Neemt niet weg dat Evan Hansen echt wel in de prijzen gaat vallen en waarschijnlijk ook in de categorie Beste Musical. Want laten we eerlijk zijn, het is een Amerikaans Gala en dit is een originele Amerikaanse musical. Onze hoofdrolspeler Ben Platt die Evan Hanson speelt is torenhoog favoriet voor mij als Beste Mannelijke Hoofdrol. Er moet heel wat gebeuren als hij niet dat felbegeerde beeldje in ontvangst neemt. Ik zal zeker voor hem juichen als ik thuis op de bank zit.