School of Rock

LONDON – MEI 2018

Als je zoveel shows ziet als wij dan zitten er weleens shows tussen waarvan je beslist, dat je ze op een later tijdstip wel een keer gaat zien. Wij gaan immers genoeg naar New York of London, waar shows voor een lange periode geprogrammeerd staan. School of Rock is er zo eentje. (Jersey Boys en Mamma Mia idem, pas heel laat gezien in hun reeks) Het toeval wil dat er vandaag een matinee was, waar zowel Ineke als ik overheen hadden gekeken. Dus wat doe je dan als liefhebber, dan koop je een kaartje, zodat je deze show af kan vinken van het lijstje. Deze was een extraatje, en dus altijd welkom.

De zaal zit vol met alle leeftijden, maar gezien het een matinee is, ook vol met scholen. Uiteraard allemaal in de beroemde Engelse schooluniformen en dat maakt meteen duidelijk voor welke doelgroep de show is gemaakt. Schoolreisjes zijn een normale gang van zaken in deze show, want ook de plaatsaanwijzers kunnen heel goed deze groepen aan en leiden ze speels naar hun stoelen.

De voorstelling begint -zoals je verwacht met een woord als “Rock” in de titel- met scheurende gitaren en snoeihard drumwerk en ik zit gelijk rechtop in mijn stoel. Wat hou ik toch van musical en wat hou ik toch minder van scheurende gitaren. Maar het blijft Andrew Lloyd Webber, dus de melodieën zijn verzorgd en tja, hoe zeg ik dit.. op zijn Webber’s. Onze hoofdrolspeler Dewey wordt door zijn overmatig enthousiasme in zijn gitaarsolo’s uit zijn eigen rock-band gezet en wordt gedwongen in te gaan wonen bij zijn oude jeugdvriend en diens vrouw. Op de deurmat valt er een brief, waar zijn jeugdvriend gevraagd wordt om als inval-leraar te komen werken. Aangezien op dat moment alleen Dewey thuis is, en hij gevraagd werd een financiële bijdrage te leveren in de huur, gaat hij onder een valse identiteit les geven op een basis-school. Echter zijn enige ervaring is rock-muziek maken. Nou, vul de rest maar in, want het verhaal blijkt heel voorspelbaar, maar toch heel vermakelijk en soms aandoenlijk.

De grote kracht zit in de kindercast die -zoals van te voren wordt aangekondigd door A.L. Webber- alles live op hun instrument spelen. Een meisje op drums, eentje op bas, een jongen op gitaar en een ander op toetsen vormen de basis voor de rock-formatie, die tijdens de les van Dewey vorm krijgt. En spelen kunnen ze. Het ondersteunend orkest, wat de rest van de show begeleidt komen allemaal kijken, wanneer deze kids als een malle aan het rocken zijn. Wat een geweldig concept en wat kunnen ze veel. De rest van de klas levert de lead en backing-vocals, de manager en zelfs de kostuumontwerper. Uiteraard komt er een conflict, maar deze show laat alle verhaallijntjes tot een goed einde komen. Laten we wel wezen, dit verhaal is voor kinderen.

Waar ik mij het meest om heb vermaakt, is dat dit een podium geeft aan talentvolle muzikale kinderen, die zowel een instrument kunnen spelen, zingen, dansen en acteren. In de pauze zie ik het jeugdig publiek al drumbewegingen maken of ze spelen op hun air-guitar. En dat is de winst van deze voorstelling.

Al zou er maar 1 kind door deze voorstelling geïnspireerd raken om een instrument te leren, drama of zanglessen te volgen, dan is deze voorstelling een absolute wereldhit.

Kunnen we aub weer zorgen dat er meer aandacht bij ons op de basisscholen wordt geschonken aan muziek, drama, dans of welke vorm van expressie dan ook? Dat het niet vreemd is, dat je als jongen op woensdagmiddag een feestje mist omdat je naar ballet moet? Dat het goed is je emoties te uiten als je een mooi muziekstuk speelt, of je ontroerd raakt door een mooi schilderij?  School of Rock is een hele fijne familie-show en een aanrader als stimulans voor de jeugd. Oh, en laat ik vooral onze hoofdpersoon Dewey niet vergeten, hij is het grootste kind van de show en zijn energie is overweldigend.

Morgen toch even kijken of ik niet ergens een andere matinee over het hoofd heb gezien.