Everybody’s Talking About Jamie
LONDON – MEI 2018
We zitten dit keer in een appartement op 5 minuten lopen van het centrum van Westend, dat is wel even wennen want normaal maken we lange wandelingen om bij de theaters te komen. Heel erg fijn dus dat we zo dichtbij zitten!
Onze enige ‘nieuwe’ show die we deze week gaan zien is “Everybody is talking about Jamie”. De rest van ons programma deze week zal waarschijnlijk gevuld worden met ouder materiaal en revivals. Hoe dan ook, na 10 minuten lopen zitten we op onze plaats.
Het voordoek is -zoals tegenwoordig al vaker gebruikelijk is- reeds geopend en het op het toneel geplaatste orkest druppelt langzaam binnen en neemt plaats. Dat maakt het toch vermakelijk en losjes als je je plek probeert te vinden in het theater.
Deze musical vertelt het verhaal van een puber, die door zijn openlijke homoseksualiteit opgroeit zonder vader en begint met een krachtige en korte ouverture, waarna er een enorme indrukwekkende spelscène plaatsvindt. Je weet als publiek gelijk dat je gaat genieten van een getalenteerd en divers gezelschap, die ons het verhaal zal gaan vertellen. Het begint in een klaslokaal, waar de uitslag bekend gemaakt wordt van een loopbaan-test, die de leerlingen hebben gemaakt. Jamie is volgens deze test met name geschikt voor heftruck-chauffeur, maar Jamie heeft uiteraard een ander doel. Hij wil Drag-Queen worden. Als publiek ga je gelijk met hem mee in zijn droom, want zijn spel is werkelijk fenomenaal. Ik kan me niet voorstellen, dat hij eventueel in ‘real-life’ anders zou zijn dan die Jamie die wij op toneel zien. Tot in het kleinste detail weet hij zijn vrouwelijkheid uit te vergroten en het is dus voor niemand een geheim dat hij homoseksueel is. Thuis wordt Jamie in zijn wens om Drag-queen te worden gesteund door zijn moeder en diens beste vriendin. Het blijkt een hartverwarmend gezin, die in alles achter Jamie blijven staan ondanks alle financiële beperkingen in het huishouden. Maar goed, voor de rest van het verhaal zal je naar London moeten reizen. De vrouw, die de moeder speelt is van onwereldse klasse, alles wat ze doet is direct vanuit haar ziel en dat is behoorlijk indrukwekkend als je op rij 5 zit. Persoonlijk vind ik de muziek veel te “poppie” en zijn de schakelingen tussen spel en lied te abrupt en dat maakt het voor mij toch hard werken om goed in de flow van het verhaal te blijven. Het Engelse accent is al vermoeiend om te volgen en als de liedjes dan zo midden in een scene plaatsvinden, dan word ik -waarschijnlijk door beroepsdeformatie- afgeleid. Qua techniek heb ik alleen maar lof. Het geluid en licht is immers geweldig en dat komt met name, omdat ik er de hele show niet over heb nagedacht. En dan helemaal aan het eind komt er een applaus-finale, waardoor je uit je stoel springt van plezier en emotie. Dat geeft zo een enorme energie-kick, dat je opgewekt en stuiterend het theater weer verlaat.
Maar ja, aangezien we zo dichtbij de theaters zitten, waren we wel genoodzaakt een pub te zoeken om onze ervaringen te delen in plaats van tijdens de wandeling terug naar ons appartement. Wat een vervelende bijkomstigheid toch.
.