LONDON – MEI 2015
De laatste in de reeks van deze week is wederom zo’n show die van het lijstje moet. Ook typisch eentje, die ik al veel eerder had kunnen zien, maar door gebrek aan tijd of overvloed van andere voorstellingen heb laten liggen voor een ander moment.
Ik ben hem destijds op Broadway niet gaan kijken vanwege ander aanbod van shows, en omdat de titel me niet echt aantrok. Gelukkig voor mij speelt hij dus nu op Westend en ik pak mijn kans om hem van het lijstje af te kunnen vinken.
Mel Brooks staat uiteraard garant voor flauwe grappen in zijn films, maar gezien zijn zeer geslaagde en volwassen musical versie van “The Producers” ben ik uiteindelijk toch wel geinteresseerd geraakt in de bewerking van zijn film “Young Frankenstein”. Het is echter wel een gegeven, dat je van zijn humor moet houden. Flauw, sullig maar toch onvoorspelbaar in de onnozelheid en de nutteloze timing van de grappen.
En dit is precies wat deze musical ook biedt. Als je er met enige verwachting naar toe gaat, zal je teleurgesteld het theater verlaten en ga vooral niet denken dat je een show als “The Producers” gaat meemaken. Waar “The Producers” een volwaardig script heeft blijkt “Young Frankenstein” slechts een vermakelijk verhaal, waar met name de humor en intense flauwe grappen de boventoon voeren. Echter de cast is om te smullen. Ze spelen alle grappen groots uit, doen alsof het normaalste zaak van de wereld is. En de beroemde “Vierde Muur” is slecht een vehikel om te misbruiken, ware het niet dat ze er verschrikkelijk intelligent mee om gaan. De muziek heeft vaart en je verveelt je geen moment, want geen scene voelt te lang aan. Precies wanneer je denkt dat een grap te lang wordt uitgespeeld gaan ze door met de volgende. En dat is toch heel knap en doordacht van de makers. Er is natuurlijk de valkuil dat de flauwe humor een saaie wending kan krijgen, maar dat is geenszins het geval.
Het is makkelijk te vergeten dat hij ook de componist en tekstschrijver is van deze show en wat zijn die songs toch heerlijk. Het geeft de hele voorstelling een glitter en glamour laagje van een hoog Amerikaanse allure. Ik zal altijd respect hebben voor makers die zowel script, muziek en liedteksten schrijven en daarmee een groot publiek weten te bereiken.
Want laten we eerlijk zijn, Mel Brooks is naast het fenomeen als acteur, schrijver en filmmaker toch echt een geweldig componist.
Wat me opvalt op Westend is dat deze show (net als 42nd street, Book of Mormon, etc) gewoon in de Amerikaanse taal gespeeld wordt. Net als op Broadway een show als bijv. “Billy Elliot” in Engels dialect wordt vertolkt. Ik vind dat persoonlijk een interessant fenomeen.
Het maakt het -in dit geval- toegankelijk in de verstaanbaarheid, maar dat komt ook waarschijnlijk omdat de Engelse dialecten nauwelijks verstaanbaar zijn. Zeker als ze in een hoog tempo worden uitgesproken en mede door dit taalgebruik is “Young Frankenstein” toch een heel leuke avond met kolder gebleken. Het is best fijn als de hele zaal lacht en je zelf ook de grap meekrijgt. Anders zit je daar maar met je goede doen een beetje te balen dat je een grap niet snapt.
In het kort is Young Frankenstein niet de beste show van deze week, maar wel een zeer vermakelijke voorstelling zonder enige pretentie. Gewoon kostelijk lachen om de sulligheid. Toch fijn dat je kans krijgt om een show in de herkansing mee te kunnen pakken, maar eerlijk gezegd ben ik wel weer klaar voor nieuwe en originele musicals en benieuwd naar het aanbod van volgend seizoen!