Guys and Dolls

LONDON – MEI 2016

Guys and Dolls in het Phoenix Theatre. Echt zo’n show die ik gewoon van mijn lijstje wil hebben. Met name omdat ik de professionele versie gewoon niet ken. Maar wel met Richard Kind in de hoofdrol, iemand wiens spel ik op tv altijd erg kan waarderen. We zitten rij 1. Geen beenruimte en rechts van de dirigent. De orkestbak is een ware afvalemmer van allerlei troep. Iets wat ik bij mijn muzikanten echt niet kan toelaten. Maar het moet gezegd worden, ze klonken heerlijk!! En een lekker opgefrist arrangement voor een eigenlijk gedateerde show. Maar ja, daar zijn het ook revivals voor. Wat mij in het bijzonder opviel in deze voorstelling was het lef om groots te spelen. Zowel in mimiek als in klank. Iedere solist en ensemble-lid is groot in uitstraling en projectie. Bij de eerste zinnen wordt je al achterin je stoel geblazen door het volume van de acteurs. Geen beweging is bescheiden. De vrouwelijke solisten zijn goed in hun spel, maar in de zang toch wel helaas iets minder. En toch, ondanks het dunne verhaaltje en het uitvergrote spel komt het vreemd genoeg wel allemaal zeer geloofwaardig over. En dan de dans!! Wat heerlijk als je als basis de dans hebt liggen in een groep. Ze spatten van het toneel af, een waar genot om een groep zo gelijkwaardig te zien. Ik wil overigens niet vergeten dat er ook hele mooie kleine mimiek plaatsvond waar ik heel intens van heb mogen genieten vanaf rij 1.. Ik neem gewoon nog maar een snoepje en dump het papiertje gewoon in de orkestbak.. (Die laatste zin is niet waar)