A Bronx Tale
BROADWAY – APRIL 2017
De poster van A Bronx Tale adverteert dat het een mix is van West Side Story en Jersey Boys en ik vraag me werkelijk af of dat goede reclame is voor een nieuwe show. Zou men er echt serieus trots op moeten zijn, dat je wordt vergeleken met een wereldhit (dat zou ik nog kunnen begrijpen) en met een Juxebox show. Mijn reden om toch te gaan is dat de teksten zijn geschreven door Glenn Slater en de muziek door mijn held: Alan Menken. Leuke bijkomstigheid is dat de regie in handen is van de briljante regisseur Robert DeNiro. Want daar staat ie natuurlijk bekend om! In ieder geval staan de creatives garant voor een oer-Amerikaans verhaal. Het speelt zich vanzelfsprekend af in de New Yorkse wijk “The Bronx” en als het doek is opengegaan, begrijp ik elke vergelijking met Jersey Boys.. het begint met een close-harmony soul-liedje, gezongen door 4 blanken. Elke andere vergelijking met die show heb ik niet kunnen ontdekken. West Side Story is in het decorontwerp gelijk vertegenwoordigt door de karakteristieke New Yorkse trappen, die je nog steeds overal in de stad kan vinden.
Het verhaal volgt een kleine jongen, die plotseling in aanraking komt met een maffiabaas en daarmee behoorlijk wat conflicten krijgt met zijn eigen familie. De acteur die de kleine jongen speelt is -ik vermoed- 11 of 12 jaar oud en is een enorm talent. Zijn stem is misschien niet zo heel goed, maar dat maakt hij ruimschoots goed met zijn geweldige spel en dans. De volwassen variant heeft een heerlijk meelijwekkend gezicht en oogt een sympathieke man. En er volgt natuurlijk een liefdesverhaal, al is die wel zwaar onderontwikkeld. Het neemt niet weg dat A Bronx Tale wel een boeiende avond biedt. De muziek is zeer verzorgd en past heel goed in de sfeer van het verhaal. Alan Menken kan zich goed verplaatsen in het genre, die hij aangeboden krijgt en dat is zeer knap voor iemand die we eigenlijk het best kennen van zijn werk voor Disney. Eerlijkheid gebied me wel te zeggen, dat er in het script best wel wat gemiste kansen zitten. Ik had persoonlijk meer van het liefdesverhaal willen voelen en ook de strijd tussen blank en zwart kwam laat op gang en bleef aan de oppervlakte. Maar de vergelijking met West Side Story en Jersey Boys slaat werkelijk nergens op. Dan had ik Sound of Music er ook bijgezet, omdat ik ergens blauwe lucht zag of the Lion King omdat ze ergens vlees aten.. Maak dan maar reclame met Robert DeNiro, die het eigenlijk zeer goed heeft gedaan