De laatste avond van ons weekje op Broadway sluiten we traditie-getrouw af met een voorstelling, waarvan we weten dat hij ons niet kan teleurstellen. Dat betekent meestal een klassieke titel zoals Les Mis, Jesus Christ Superstar of een andere show van dat kaliber. Door de toch wel knullige ontwikkeling in het begin van onze week, zijn de plannen behoorlijk gewijzigd en gingen we een klein risico aan om met de gloednieuwe musical Bandstand (afgelopen donderdag was hun première) de reeks op Broadway af te sluiten. De verhalen op straat zijn veelbelovend, maar dat is toch lastig in te schatten met zo’n verse show. Eerlijk gezegd had The Great Comet een geweldige finale geweest… maar ja, als je er dan toch bent en er nog eentje mee kan pakken, dan doen wij dat als Maatjes gewoon. Enfin, kaartjes gekocht en hup naar binnen. Bandstand is een show, die zich afspeelt in de na-oorlogse jaren 40. Het gaat over Amerikaanse musici, die gediend hebben aan het front in Europa en eenmaal thuis een orkest vormen om zo hun geld te verdienen. .
Als er dan een kans voorbij komt om zich aan het nationale publiek te tonen, door middel van een song-contest, gaan ze op zoek naar een zangeres. Echter heeft zij uiteraard niet gediend in het leger, maar is wel door de oorlog weduwe geworden. Haar man heeft in hetzelfde regiment gezeten als de bandleider en terwijl het verhaal zich ontwikkelt, komen we erachter dat hij zijn dood van dichtbij heeft meegemaakt. Dit gegeven blijkt een geweldige basis voor een meer dan verrassend goede voorstelling. De acteurs, die de band vormen zijn ook werkelijk de musici en worden in de orkestbak ondersteund waar nodig. Ik had enorm veel Glen Miller-achtige stijlen verwacht, maar dat bleek helemaal niet het geval. Men is in de composities zeker trouw gebleven aan de bigband-feel, maar dit in een gebalanceerde combinatie met het American Songbook genre. Het blijkt een geweldige keuze om er een belachelijk goede voorstelling van te maken. Ik krijg altijd jeuk van zoveel talent op toneel. Ze kunnen niet enkel geweldig dansen, zingen en acteren, maar ze beheersen ook op hoog niveau hun instrumenten. Het script zit heel slim in elkaar en de songteksten zijn sterk, intens en soms gewoon verschrikkelijk grappig. Bandstand heeft me geraakt en bleek een onverwachte goede afsluiting van een heerlijk weekje Broadway. Ik verwacht meerdere Tony-nominaties voor deze aanwinst op Broadway. Toch wel leuk om af en toe tradities te doorbreken.