Hamilton
BROADWAY – APRIL 2017
De grote winnaar van de Tony Awards 2016 en de reden dat we in New York zitten is Hamilton, want ga maar eens kaarten zien te regelen voor een voorstellingen, die nog jarenlang is uitverkocht en waarvan de kaarten rond de $1000 per kaartje schommelen. (Dan hebben we het nog niet over de zwarte markt) Toch staan er elke dag lange rijen voor de cancellation-line en de loterij. (Bij de loterij mag je namelijk je naam op een briefje schrijven en worden er vlak voor de voorstelling 21 kaarten op de eerste rij verloot voor $10) 2 jaar geleden stonden wij elke dag bij de loterij hopend dat je naam genoemd wordt om dan uiteindelijk een sprint te kunnen trekken naar een andere show als wij niet bij die gelukkige behoorden. Maar nu hebben we dus wel kaartjes op goede plekken. Ze branden al een half jaar in mijn binnenzak en nu mochten ze eindelijk eruit. Heel fijn geregeld via mijn lieve vriendin Holly Walker die mij vorig jaar een app stuurde met de mededeling dat ze kaarten kon regelen voor $450 pp. Het is verschrikkelijk veel geld, maar ik was het mijn passie verplicht om gelijk deze kaarten te bevestigen en mijzelf even goed in de spiegel te kijken, waarom wij in hemelsnaam zoveel geld uitgaven voor 2 kaartjes voor een musical.
Eenmaal door de kaartcontrole maakte ik een emotioneel sprongetje van geluk dat ik in de magische plek was waar het allemaal zou gebeuren. De zaal is vanzelfsprekend uitverkocht en je merkt gelijk dat de sfeer anders is. Al deze mensen hebben een vermogen uitgegeven om binnen te komen. Ze zijn al ruim op tijd in de zaal en iedereen voelt dat ze bij de uitverkorenen horen. Bij de eerste klanken van de show is dus ook al een groot applaus en oorverdovend gegil. Ik vermoed een ontlading. Iedereen kent het album waarschijnlijk uit hun hoofd en men weet wat er komen gaat. Het beleven is echter een andere emotie en die kwam dus duidelijk hoorbaar vrij. Als de voorstelling eenmaal van start is snap ik heel goed waarom het alle prijzen heeft gepakt. Het is een voorstelling, die met een militaire precisie door werkelijk alle disciplines wordt uitgevoerd. Het licht volgt elke muzikaal accent en alle minuscule onderdelen van de show worden dan ook uitgelicht. Zij het subtiel, zij het groots en meeslepend. Ook het geluidsontwerp verandert bijna elk couplet en refrein en de geluidsman durft flink met de dynamiek van de volume te werken. Heerlijk voluit -bijna op rockconcert volume -mogen sommige nummers eindigen. De intens getalenteerde spelersgroep missen geen lettergreep van hun tekst of van hun handeling in hun lijf. Alles past als een enorme puzzel in elkaar en fouten maken zijn geen optie in dit meesterwerk. Het ensemble is dan ook een zeer groot onderdeel van de show en het is moeilijk ze als ensemble te benoemen. Het is een bijna 3 uur durende choreografie waar een stap missen grote gevolgen kan hebben en het maakt niet uit of je een rol hebt of niet. Vandaar dus ook een simpele buiging als groep zonder de hoofdrollen een aparte opkomst te geven.
En ik hou daar intens van. Theater maak je met zijn allen. Of je nou bij de garderobe staat of een hoofdrol hebt. De eenvoud van hun buiging is daardoor heel intens en je voelt hun nederigheid, dat ze deze voorstelling aan ons mochten laten tonen.
Hamilton is musical 2.0 en een enorme aanwinst voor mijn vak, het maakt een nieuwe standaard en valt voor mij in een categorie als Les Mis, die ook het genre een nieuwe richting gaf. Echter zijn deze prijzen gewoon niet normaal. Het betreft een verhaal vol geschiedenis en is nu enkel zichtbaar voor de elite. Dat is jammer en geeft Hamilton misschien niet het juiste gevoel wat ik zou willen hebben. Ik ga straks nog even voor de spiegel staan en toch maar stiekem even heel blij kijken dat ik het heb mogen meemaken, want een ervaring was het wel.. zal ik morgen de loterij proberen??