Miss Saigon

BROADWAY – APRIL 2017

Maandag op Broadway is met name heel “Dark”. Wat niets anders betekent dan dat de meeste shows vrij zijn en het aanbod van shows heel summier is. Hier had ik uiteraard rekening mee gehouden en mij in Nederland al voorgenomen om op maandag Miss Saigon -na lange tijd- weer eens te gaan zien. Mijn introductie met het fenomeen Miss Saigon komt via Marjon Keller die mij ooit eens bij een tv-programma adviseerde om de CD van deze musical te gaan beluisteren. “Mét koptelefoon én de tekst erbij”, was haar advies. Ik herinner me nog heel goed dat ik destijds om 07:00 ben opgestaan en op de bank ben gaan liggen om aan deze opdracht gehoor te geven. Ik had haar namelijk beloofd die dag de CD terug te geven. (Ik vermoed ergens rond 1990) Nou, voor de mensen die het stuk goed kennen, dan komt die klap en blader ik vol pijn in mijn hart naar het volgende blaadje om te kijken wat er met Kim verder gebeurd om er dan achter te komen dat het stuk af is. Dit kan niet het einde zijn!!!

 Enfin, mijn hele dag natuurlijk naar de klote en de rest van de maand eigenlijk ook met een verscheurd hart rondgelopen. Wat een verschrikkelijk stuk!! De CD zelf gekocht en non-stop voor -ik gok, maar zonder overdrijven- 3 maanden gedraaid. Ik kende elke lettergreep, elke aanzet van de zang en elk miniscuul arrangementje tot diep in mijn ziel. Mijn eerste keer dat ik Miss Saigon zag was in London’s Drury Lane met mijn lieve vriendin Dunja, die net zo verliefd was op deze show als ik. En ik voel de pijn in mijn lijf nog steeds als ik denk aan die ervaring in London. Dus 25 jaar later nu dan in reprise op Broadway. Ik was echter vergeten dat men behoorlijk heeft zitten schuiven in de teksten. Oei, dat is best lastig om er dan goed in te komen. De emotie kwam moeilijk los en ik had veel moeite hier begrip voor op te brengen, want ik heb werkelijk geen idee wat er mis was met het origineel. Waarschijnlijk sentiment van mijn kant, maar ik begrijp het nog steeds niet. Dat het nummer “It’s her or me” tekstueel is vervangen door “Now that I’ve seen her” dat kan ik nog wel verwerken, maar nu kwam ik er dus achter dat het hele nummer ook nog eens is vervangen door het matig gecomponeerde “Maybe”. Zonde hoor, mooie tekst dat wel, maar het kon me niet raken. Gelukkig heeft men een redelijk goede oplossing gevonden om de flashback naar de helikopter scene in te luiden, want ook dat was natuurlijk slecht bedacht in het origineel. Het heeft me maanden gekost om erachter te komen dat het een flashback was. Loslaten van het sentiment van mijn eerste ervaring met Miss Saigon is dus gewoon lastig voor mij. Terug naar de show. Ik kan moeilijk in woorden uitdrukken hoe fenomenaal Kim was (Eva Noblezada). Haar spel is zo ongelofelijk intelligent. De rollercoaster aan emoties die het stuk haar bieden speelt ze alsof ze het voor het eerst voelt en meemaakt. Een hartverscheurende scene met Ellen, waar ze zichtbaar aan de grond genageld vol tranen van onmacht schreeuwend de discussie aangaat. Ooh, wat had ik haar graag willen troosten, toen ze die kamer verliet. Logisch dat Ellen met tranen haar buiging nam. Ik zou ook echt niet weten hoe ik mij zo voelen als er zo’n breekbare vrouw voor me staat te janken en te schreeuwen.. nogmaals, Kim is méér dan geweldig en absoluut de drager van de show. Superieure klasse van zo’n fragiel mensje. Neemt niet weg dat als ik het voor het zeggen had, ik de engineer (Jon Jon Briones) vanaf nu in elke film, serie, toneelstuk of musical wil zien. Wow, wat een podiumbeest, elk huppeltje, elk vingertje is geplaatst en heeft een functie. Gruwelijk goed! Ik ben het maar deels eens met de keuze om hem als karakter wat luchtiger te maken (soms erg grappig zelfs), want ik vond de gluiperige zelfingenomen variant ook heel fijn, maar ook dat zal wel sentiment zijn. Dit is nu de tweede keer dat ik een revival zie van Boublil/Schönberg (Les Miserables, Broadway 2015 nieuwe regie) en wat me opvalt is dat men met een grote schaar door sommige maten is gegaan. Sommige 4/4de maten zijn vervangen door 2/4 om sneller door te kunnen naar het volgende cplt/refr en dat bevalt mij zeer. Het houdt het snel en fris en geeft heel veel vaart aan de dialogen, die overigens in beide stukken niet allemaal gezongen blijken. De creatives hebben er duidelijk voor gekozen om beide shows meer vanuit het spel te laten ontstaan. Heel veel melodieën zijn daardoor zonder ritme en zonder klank, maar steeds op het juiste moment- als de rijm zich voordoet- beroept de solist zich weer op de melodie. Dit maakt het hele stuk enorm geloofwaardig en haalt dat altijd ongemakkelijke moment van “toch raar dat ze dit zingen!” er volledig uit. Heel leerzaam voor mij als theatermaker. Ik heb weer heerlijk zitten janken. Miss Saigon blijft mij tot diep in mijn ziel raken. Vanaf morgen alleen nog maar nieuwe shows bekijken, dan ben ik gelukkig af van het sentiment en ik ga heel eigenwijs de originele CD maar weer eens beluisteren.