CATS
BROADWAY – APRIL 2017
Altijd een heerlijk gevoel om weer in mijn 2de stad New York te zijn. Dan zou je toch denken dat ik de ins-and-outs en truukjes van de stad nu toch wel zou moeten weten, maar tegen beter weten in toch ruim de tijd genomen om naar Times Square te gaan en daar ter plekke tickets te kopen voor de avond-voorstellingen… tja, en toen bleek het aanbod bij de TKTS geslonken tot het standaard materiaal van shows, die eigenlijk plaats zouden moeten maken voor nieuwe en originele voorstellingen. Dan sta je daar te staren naar titels, waarvoor je niet naar Broadway komt en de keuze viel, met gepaste teleurstelling op Cats.. De laatste keer dat ik die zag was in Carre in.. uuuh.. pak ‘m beet 1988? Ik heb niks met Cats als verhaal (welk verhaal?) Wel heb ik zeer goede herinneringen aan de muziek. Cats is voor mij een van de grondleggers van een nieuw genre t.w. de “Spektakel Musical” Ze bleek revolutionair in die tijd en een essentiële verschuiving in de moderne manier van theater maken. Dus is wel heel belangrijk om weer eens met nieuwe ogen te bekijken. (Je moet jezelf toch iets wijsmaken om enthousiast te worden)
De ouverture begint en de inmiddels klassieke sounds uit de orkestbak bulderen door het geweldige geluidssysteem. Het werd al snel duidelijk dat dit geen revival was, want zelfs de synthesizers in het orkest zijn authentiek, de zwaar gedateerde oberheim-brass geluiden zijn intact en onveranderd. Jammer, dat had best een nieuw arrangement mogen hebben. Maar dan toch die cast.. wat heb ik een intens respect voor de dansers die deze show kunnen dragen. De dans is werkelijk tot in de puntjes verzorgd, vocaal ijzersterk, zeer goed verstaanbaar, en spatzuiver. De make-up is iets minder aangezet dan het origineel waardoor er meer ruimte is voor expressie van de spelers. Ik kwam ogen tekort door het kleine spel van het ensemble en werd overweldigd door de solisten. Grizabella heeft dit keer geen oude jas aan, maar lijkt een dame met een burleske verleden die zichtbaar pijn heeft en zingt met haar 3 money-notes aan het einde van “Memory” de hele show tot een geweldige climax. Nog een speciale vermelding voor Gus – the theatre cat. Och och och, wat een prachtige scene en wat een prachtig spel. In de pauze een heel slim foto-moment waar het publiek zich op het toneel kan vereeuwigen met Deutoronomy. De social media zal er van vollopen en gratis reclame is een feit.. en ondanks dat dan wel de magische plek van de illusie (het toneel) wordt verstoord snap ik deze keuze in de marketing dan weer wel. Cats was leuk om weer eens te zien. De spelers verdienen van mij eeuwig respect.. als je zo enorm goed kan dansen en kan herstellen om gelijk op volle sterkte in te zetten in de meestal onmogelijke zangharmoniën dan verdien je dat ook. Duidelijk was het gelijk dat men in Amerika de keuze heeft om zingende dansers te kunnen casten, in plaats van dansende zangers, wat een kracht en souplesse in die lijven!! Een waar visueel genot. Over een jaar of 30 ga ik gewoon nog een keertje kijken